نقد فیلم زن و بچه سعید روستایی + تریلر و خلاصه داستان
در نقد فیلم «زن و بچه» آخرین ساخته سعید روستایی باید بگوییم که فیلم قصد دارد در قالبی تراژیک، موضوعاتی چون مسائل زنان، خانواده و نظام مردسالار را به نقد بکشد. اما فیلم در پرداخت داستان، خلق شخصیت‌ها و ساختار کلی دچار ضعف‌های جدی است. با ورود به فضایی ملودراماتیک و اغراق‌آمیز، فیلم از انسجام لازم در روایت و موضع روشن درباره موضوعاتش فاصله می‌گیرد. به جای ارائه روایتی دقیق و هوشمندانه، «زن و بچه» تبدیل به مجموعه‌ای از شعارها و اعتراض‌های پراکنده می‌شود که با وجود ادعای بزرگ، اثری ضعیف و بی‌جان به جا می‌گذارد و در نهایت بیشتر شبیه پژواکی گیج‌کننده است تا فریادی قوی و موثر.
فیلم «زن و بچه» تلاش می‌کند بار دیگر با تکیه بر مضامین آشنای سینمای اجتماعی ایران، به عمق رنج‌ها و بی‌عدالتی‌های جامعه بپردازد؛ اما آنچه بر پرده می‌آید، نه یک روایت منسجم است، نه موضعی روشن و نه حتی تجربه‌ای سینمایی کامل. در ادامه با ایماژ همراه باشید تا ببینیم چرا الکی به ناف این فیلم صدای اعتراض و حقوق زنان بسته‌اند در حالیکه این یکی برخلاف فیلک قبلی روستایی (برادران لیلا) کاملا در خدمت گرفتن مجوز ساخته شده است و خب از این بابت ملالی نیست اما حتی در حد ابد و یک روز هم نیست!
جدول مشخصات و اطلاعات فیلم زن و بچه
در ادامه جدول مشخصات و اطلاعات اصلی فیلم «زن و بچه» آمده است:
| نام فیلم | زن و بچه (Woman and Child) |
| کارگردان | سعید روستایی |
| نویسنده | سعید روستایی |
| تهیه‌کننده | سید جمال ساداتیان |
| بازیگران اصلی | پریناز ایزدیار ، پیمان معادی، حسن پورشیرازی، فرشته صدرعرفایی |
| تدوین | بهرام دهقانی |
| ژانر | درام اجتماعی، تراژدی |
| زبان | فارسی |
| کشور سازنده | ایران |
| سال ساخت | ۲۰۲۵ |
| مدت زمان | حدود ۱۱۰ دقیقه |
| امتیاز IMDb | 5.6 از ۱۰ |
| جشنواره‌های مهم | جشنواره فیلم کن (اکران جهانی) |
| موضوعات اصلی | مسائل زنان، خانواده، مردسالاری، نابرابری اجتماعی |
خلاصه داستان فیلم «زن و بچه» | Woman and Child
«زن و بچه» داستان تلخ و انسانی یک زن تنهاست که در میانه بحران‌های خانوادگی و اجتماعی، برای نجات خود و فرزندانش، ناچار به تصمیم‌هایی سخت و دردناک می‌شود. مهناز، زنی ۴۵ ساله، پرستار، بیوه و مادر دو فرزند است. او سال‌هاست که پس از فوت همسرش، تمام مسئولیت‌های زندگی را به تنهایی بر دوش می‌کشد. در آستانه آغاز رابطه‌ای تازه با مردی به نام حمید، ناگهان با بحرانی بزرگ روبه‌رو می‌شود: پسر نوجوانش علیار از مدرسه اخراج می‌شود. این اتفاق ساده به ظاهر، آغازگر سقوطی تدریجی در زندگی مهناز است. زنجیره‌ای از مشکلات و تراژدی‌ها، او را در شرایطی بحرانی و بدون پناه قرار می‌دهد. جایی که مرز میان عدالت و انتقام در ذهن او کمرنگ می‌شود و تصمیم‌هایی می‌گیرد که نه‌تنها آینده خودش، بلکه زندگی فرزندانش را نیز تحت‌الشعاع قرار می‌دهد.
مطالعه بیشتر: بهترین فیلم‌های اجتماعی سینمای ایران
بررسی و نقد فیلم «زن و بچه» | فریادهای بدون صدا در آشوبی بی‌تمرکز
پریناز ایزدیار که پیش‌تر در آثار موفقی چون «ابد و یک روز» و «متری شیش و نیم» خوش درخشیده بود، در تازه‌ترین فیلم سعید روستایی، «زن و بچه»، نقش زنی را ایفا می‌کند که در میانه بحران‌های خانوادگی و شخصی قرار دارد. مهناز، پرستاری ۴۵ ساله، همسر از دست‌رفته‌ای دارد و به‌تنهایی از دو فرزندش مراقبت می‌کند: ندا، دختربچه‌ای هشت‌ساله، و علیار، پسری نوجوان که با نافرمانی و بی‌ثباتی رفتاری‌اش، آرامش خانه را مختل کرده است. مهناز به‌تازگی تصمیم گرفته وارد رابطه‌ای تازه با حمید شود؛ مردی که ظاهر گرم و صمیمی‌اش از همان ابتدا شک‌برانگیز است و نوعی هشدار پنهان به مخاطب می‌دهد.
اما تنش اصلی فیلم نه از رابطه تازه مهناز که از رفتارهای لجام‌گسیخته علیار نشئت می‌گیرد. نوجوانی که به‌دلیل برافروختگی، درگیری با کادر مدرسه و راه‌اندازی قمار در کلاس، از تحصیل اخراج می‌شود؛ رویدادی که با حرکات دوربین تند و پراضطراب روستایی در صحنه اخراج، اهمیتی فراتر از یک بحران ساده خانوادگی پیدا می‌کند. فیلم در ادامه از رئالیسم آشنای خود فاصله می‌گیرد و وارد مسیر ملودراماتیکی می‌شود که در آن، حمید علاقه‌ای ناگهانی به خواهر کوچک‌تر مهناز، مهری، نشان می‌دهد؛ چرخشی که ممکن است مخاطب را دچار سرخوردگی کند.
نشانه‌های انفعال مهناز در برابر بحران‌ها، از ابتدا در نوع برخورد او با علیار به چشم می‌آید. او نه تنها جلوی رفتارهای ناهنجار پسرش را نمی‌گیرد، بلکه با واکنش‌هایی آغشته به احساسات خام، در واقع به آنها مشروعیت می‌بخشد. این الگوی تربیتی سست و ناتوان، زمینه‌ساز رویداد فاجعه‌باری می‌شود که همچون ضربه‌ای ناگهانی، مسیر داستان را به‌کلی دگرگون می‌کند. در شب خواستگاری‌ای که هنوز از فرزندانش پنهان نگه داشته، تصمیم می‌گیرد بچه‌ها را به خانه پدربزرگ‌شان بسپارد؛ تصمیمی اشتباه از شخصیتی که ظاهراً پی‌درپی در انتخاب‌هایش دچار لغزش است.
مطالعه بیشتر: بررسی و نقد سریال از یاد رفته
باران مصیبت بدون مهارت اجرایی
اصل «باران مصیبت» – یعنی تلنبار کردن فجایع پشت‌سر هم – یکی از ستون‌های کلاسیک در رئالیسم اجتماعی‌ست. اما این تکنیک، اگر بدون مهارت و ظرافت اجرا شود، نتیجه‌ای جز افتادن به ورطه‌ی ملودرام خام‌دستانه نخواهد داشت. زن و بچه دقیقاً در همین دام گرفتار می‌شود. در این فیلم، به جای ساختن یک درام تأثیرگذار، صرفاً بحران بر بحران انباشته می‌شود؛ بی‌آنکه پیوندی روان‌شناختی یا روایی میان آنها برقرار شود.
سعید روستایی در «زن و بچه» به سراغ ساختار کلاسیک تراژدی رفته است؛ تراژدی‌ای که در آن هر تلاشی برای رهایی، قدمی‌ست به سوی سقوط. مهناز با امیدی لرزان در پی ساختن زندگی تازه‌ای است، اما روابط انسانی در اطراف او، به‌ویژه رابطه‌اش با حمید، نه‌تنها نجات‌بخش نیستند، بلکه به‌سرعت فرو می‌پاشند. حمید با نخستین وسوسه، علاقه‌اش را پس می‌گیرد و آینده‌ای را که وعده داده بود، زیر پا می‌گذارد. این زنجیره شکست‌ها را می‌توان بازتابی از ساختار اجتماعی دانست که برای زنی در جایگاه مهناز—زنی میانسال، بیوه و از طبقه‌ای نه‌چندان مرفه—هیچ امکان واقعی برای پیشرفت یا انتخاب باقی نگذاشته است. اما مهناز قرار نیست جامعه را تغییر دهد؛ او خشمش را به نزدیک‌ترین مردانی که در دسترس‌اند، منتقل می‌کند.
با وقوع حادثه‌ای برای علیار، مهناز وارد مرحله‌ای از خشم کور و بی‌پروا می‌شود. از صدمه زدن به معلم فرزندش تا تهدید آشکار حمید، و سپس حمله به پدرشوهر، همه کنش‌های او نشان از زنی دارد که فریاد اعتراضش نه در قالب دیالوگ، بلکه در شکل خشونت فیزیکی و واکنش‌های مرزی بروز می‌کند. با این حال، این خشونت، اگرچه انسانی و قابل درک است، اما نتیجه‌بخش نیست؛ چرا که ساختار مردسالارانه همچنان بی‌رحمانه عمل می‌کند: حضانت فرزند می‌تواند با یک شکایت ساده از دست برود و مهناز، حتی در اوج عصیان، بازنده‌ای تنها باقی می‌ماند.
مطالعه بیشتر: بررسی و نقد سریال کنکل
فقدان تمرکز و انسجام
نه روایتی پیوسته در فیلم می‌بینیم، نه شخصیت‌پردازی‌ای که تماشاگر را با خود همراه کند. مهناز، علی‌رغم تلاش‌های قابل تحسین ایزدیار، به‌سختی از سطح تیپ فراتر می‌رود. روابط، واکنش‌ها و تصمیم‌ها اغلب از منطق درونی تهی‌اند و بیشتر شبیه ایده‌هایی خام به نظر می‌رسند که با سرعتی عجولانه به هم چسبیده‌اند.
روستایی برای بازنمایی این فشار سیستماتیک، دست به دامن زنجیره‌ای از بحران‌ها شده که گاه از واقعیت فاصله می‌گیرند. روایت او آن‌قدر پر از تصادف‌های تلخ و موقعیت‌های غیرمنتظره است که در نهایت، شبیه تراژدی‌های روزمره زنان جامعه نمی‌شود، بلکه به نوعی ملودرام سنگین و نمادین بدل می‌گردد. این در حالی‌ست که بخش ابتدایی فیلم، به‌ویژه سکانس‌های مدرسه و تعامل علیار با فضای صنعتی اطراف، سرشار از انرژی، دقت و اصالت بود؛ با فضایی زنده که مخاطب را یاد آثار نئورئالیستی و سکانس‌های آغازین «۴۰۰ ضربه» می‌انداخت.
مشکل از جایی آغاز می‌شود که فیلم پس از مرگ علیار و فروپاشی رابطه با حمید، دیگر به انسجام روایی پایبند نمی‌ماند. آنچه باقی می‌ماند، مجموعه‌ای از شوک‌های پیاپی است که به‌جای عمق دادن به تجربه تماشاگر، او را غرق در لحن سانتیمانتالیستی می‌کنند. «زن و بچه» در نیمه دومش دیگر به‌جای یک درام اجتماعی مؤثر، بیشتر شبیه تابلویی از بحران‌های بیش از حد نمایشی می‌شود؛ هرچند بازی پریناز ایزدیار، تا پایان، همچنان وزنه‌ای برای حفظ باورپذیری فیلم باقی می‌ماند.
مطالعه بیشتر: داستان سریال شکارگاه در مورد چیست؟
فیلمی بی‌موضع در باب خشونت، مادرانگی و عدالت
اگر قرار است فیلم، تصویری از یک زن زخم‌خورده و مقاوم در برابر ساختاری مردسالار باشد، باید این زن را بشناسیم، درکش کنیم و در مسیر تغییر همراهش شویم. اما زن و بچه فقط از بیرون فریاد می‌زند، بی‌آنکه به درون شخصیت‌ها نفوذ کند. فیلم نه جانب عدالت را می‌گیرد، نه انتقام را تأیید می‌کند، نه جامعه را می‌کاود؛ صرفاً گلچینی از گلایه‌ها و نارضایتی‌هاست که در قالبی شلخته و بی‌قاعده عرضه شده‌اند.
بزرگ‌ترین نقطه ضعف فیلم «زن و بچه» بدون شک در فیلمنامه آن نهفته است. قصه‌ای که هدف داشت حول محور شخصیت‌ها شکل بگیرد، اما شخصیت‌ها نه به درستی شکل می‌گیرند و نه دارای ثبات اخلاقی قابل درک هستند. محور داستان، زنی است که تحت تأثیر یک حادثه تلخ، درگیر عذاب وجدان شده و قصد دارد این حس را به دیگران منتقل کرده و از آنها انتقام بگیرد. این بخش از روایت، نیمه اول فیلم را تشکیل می‌دهد، اما از همان نقطه به بعد، داستان دچار تکه‌تکه شدن و از هم گسیختگی می‌شود.
در ادامه، روستایی تلاش می‌کند با افزودن مشکلات اجتماعی مختلف، مانند مسائل مربوط به حضانت فرزند، برخورد ناظم مدرسه، مسائل مربوط به خواستگار پیشین، رابطه با خواهر و قوانین مردسالارانه در دادگاه، داستان را پیچیده‌تر کند. اما این رویدادها و خرده‌روایت‌ها با سرعتی نامناسب و بدون انسجام به فیلم وارد می‌شوند و به بدترین شکل ممکن به پایان می‌رسند. نمونه‌هایی مانند سکانس بی‌ارتباط انتقال پدربزرگ به بیمارستان یا تغییر ناگهانی رفتار ناظم مدرسه، نمونه‌هایی از این بی‌نظمی در روایت هستند که باعث افت کیفیت کلی فیلم شده‌اند.
در فیلم جدید سعید روستایی، منطق روایی به‌طرزی چشمگیر غایب است. اتفاقاتی که رخ می‌دهد به اندازه کافی واضح هستند تا شخصیت‌ها تصمیمات منطقی و قابل‌قبولی بگیرند، اما کارگردان عمداً سطح هوش و درک آنها را پایین آورده تا بتواند موقعیت‌های احساس‌برانگیز و ملودراماتیک خلق کند. این رویکرد، به جای تقویت داستان، باعث می‌شود تصمیمات شخصیت‌ها غیرمنطقی و دور از باور به نظر برسد.
نمونه بارز این مشکل، شخصیت خواهر مهناز است که از همان ابتدا مجموعه‌ای از انتخاب‌های نادرست و بی‌معنی را اتخاذ می‌کند بدون آنکه دلیلی موجه یا قابل فهم برای آنها ارائه شود. نکته عجیب‌تر این است که در پایان فیلم، این شخصیت به اشتباهات خود اعتراف می‌کند و از تماشاگر طلب همدردی می‌کند، در حالی که مخاطب از همان ابتدا از نظر عقلانی چند گام جلوتر بوده و هیچ علاقه‌ای به همراهی یا دلسوزی برای او ندارد. این تضاد باعث افت کیفیت روایت و کاهش ارتباط بین فیلم و مخاطب می‌شود.
تحلیل فیلم زن و بچه؛ پوچ و الکی شعاری
سعید روستایی در «زن و بچه» به جای عمیق شدن در موضوعات اجتماعی مختلف، صرفاً آنها را کنار هم چیده و بدون انسجام لازم، به نمایش گذاشته است. نقد نظام آموزشی، ساختار قضایی، مردسالاری، بحران خانواده و فروپاشی طبقه متوسط همگی در فیلم حضور دارند، اما به شکل پراکنده و بدون تمرکز کافی. گویی فیلمنامه‌ای ابتدایی به دست هوش مصنوعی سپرده شده و صرفاً پر شده از کلیشه‌های اعتراض اجتماعی. در نتیجه، فیلم هر چند دقیقه مسیر داستانی‌اش را تغییر می‌دهد؛ گاهی چنان آشفته و بی‌ثبات که به نظر می‌رسد از دل یک سریال آبکی بیرون آمده و گاهی چنان فریادزن و پرتنش که تماشاگر را گیج می‌کند.
در کنار این سردرگمی، رابطه مهری با حمید نیز بدون بسط و پرداخت درست ارائه شده است. مهری، خواهر مهناز، پس از سوگواری خواهرش تصمیم می‌گیرد با حمید آشنا شود و حتی عاشقش می‌شود؛ عشقی که هیچ‌گاه روی پرده نمایش داده نمی‌شود و تنها با توضیحاتی سطحی و کم‌مایه از زبان مهری منتقل می‌شود. این روایت سطحی و ناقص، توهینی به شخصیت زن در فیلمی است که خود را مدافع حقوق زنان و منتقد نظام مردسالار معرفی می‌کند. پرسشی که مطرح می‌شود این است که چگونه مهری حاضر می‌شود با مردی ازدواج کند که مشکلات شخصیتی دارد و در عین حال به خواهرش، داغدار از دست دادن فرزند، بی‌احترامی می‌کند؟
بررسی فیلم زن و بچه؛ روابط علت و معلولی الکی
شخصیت سامخانیان، ناظم مدرسه، نیز به شدت دچار تناقض است. او در حالی که با مهناز در سوگ روبه‌روست، در صحنه‌ای غیرقابل باور، علیار را در برابر مادرش تخریب می‌کند؛ صحنه‌ای که لحنش گهگاه به کمدی نزدیک می‌شود و به‌هیچ‌وجه در تضاد با فضای تراژیک فیلم قرار دارد. از سوی دیگر، همین شخصیت در پایان فیلم ناگهان نقشی مثبت ایفا می‌کند و تلاش می‌کند حضانت ندا را حفظ کند، در حالی که هیچ تحول شخصیتی یا انگیزه قابل‌توجهی در مسیر داستان برای او شکل نگرفته است.
حتی بازیگری نیز از آشفتگی فیلم مصون نمانده است. پریناز ایزدیار بین صحنه‌هایی درخشان و صحنه‌هایی بی‌رمق و اغراق‌شده گرفتار شده است. در مقابل، آرشیدا درستکار که نقش ندا را بازی می‌کند، بدون خودنمایی و با حرکات و نگاه‌هایی حساب‌شده، توانسته حضور تأثیرگذاری داشته باشد و یکی از معدود نکات مثبت فیلم محسوب می‌شود. کودکی نه‌چندان شناخته‌شده که توانسته در میان چهره‌های بزرگ‌تر حضوری ماندگار بسازد.
«زن و بچه» نه تنها موضعی شفاف و قوی ندارد، بلکه بارها در روایت خود دچار تناقض می‌شود؛ گاهی پیام‌هایی می‌فرستد و در لحظاتی دیگر همان پیام‌ها را نقض می‌کند. بدترین نکته این است که فیلم به جای استفاده هوشمندانه از زبان سینما، شعارهایش را با استفاده از تابلوهای اداری و دیالوگ‌های مستقیم و آشکار به مخاطب القا می‌کند. تصویری از مانیتور وزارت آموزش و پرورش، به جای آنکه نشانه‌ای از ظرافت بصری باشد، تنها نشانگر بی‌برنامگی و عدم اعتماد کارگردان به بیننده است.
شاید بزرگ‌ترین دستاورد این فیلم برای من، تجربه‌ای عجیب بود؛ اینکه در طول تماشای فیلم در سینما بارها به ساعت نگاه کردم؛ نه به دلیل بی‌حوصلگی، بلکه برای اینکه بدانم پایان این شکنجه چه زمانی فرا می‌رسد. اگر «زن و بچه» قرار است نماینده و ناجی سینمای اجتماعی ایران باشد، شاید بهتر است پیش از هر امیدواری، نگاهی دوباره به گذشته این سینما داشته باشیم.
مطالعه بیشتر: بهترین فیلم های سینمایی خوب ایرانی چند سال اخیر
فهرست بازیگران و عوامل فیلم «زن و بچه»
فیلم «زن و بچه» به کارگردانی سعید روستایی، یکی از موردانتظارترین آثار سینمای ایران در سال اخیر است که با ترکیبی از بازیگران حرفه‌ای و چهره‌های تازه‌نفس به روی پرده رفته است.
پریناز ایزدیار در نقش اصلی مهناز، زنی خسته از زندگی که با یکی از چالش‌برانگیزترین نقش‌های کارنامه‌اش، بار دیگر قدرت بازیگری خود را به رخ کشیده است. همکاری مجدد او با روستایی، پس از فیلم‌هایی مانند ابد و یک روز و متری شیش و نیم، نوید یک بازی به‌یادماندنی را می‌دهد.
پیمان معادی در نقش حمید، مردی با گذشته‌ای پیچیده، که بار دیگر مقابل دوربین سعید روستایی می‌درخشد. زوج هنری ایزدیار و معادی، پس از برادران لیلا، در این فیلم نیز چشمگیر ظاهر شده‌اند.
- حسن پورشیرازی
- فرشته صدرعرفایی
- سها نیاستی
- سحر گلدوست
و همچنین چهره‌های جوان و نوظهور: آرشیدا درستکار، جواد پورحیدری، منصور نصیری، مازیار سیدین، سینان محبی (در اولین حضور سینمایی خود) و روژین شمس.
عوامل فیلم زن و بچه
- کارگردان و نویسنده: سعید روستایی
- تدوین: بهرام دهقانی
- تهیه‌کننده: سید جمال ساداتیان
سعید روستایی؛ فیلم‌سازی با امضای اجتماعی
سعید روستایی، یکی از مهم‌ترین و تأثیرگذارترین فیلم‌سازان نسل جدید سینمای ایران است که با رویکردی اجتماعی، صریح و انسانی، به بازنمایی بحران‌های جامعه معاصر پرداخته است. روستایی با اولین فیلم بلندش، «ابد و یک روز» (۱۳۹۴)، توجه منتقدان و مخاطبان را به شکلی طوفانی به خود جلب کرد و از همان ابتدا نشان داد که فیلم‌ساز کم‌حرف و دغدغه‌مندی است که چیزی برای گفتن دارد.
نگاهی به دغدغه‌های همیشگی روستایی در آثارش
در آثار سعید روستایی، یک خط مشترک وجود دارد: نمایش بحران‌های درونی خانواده، شکاف طبقاتی، فساد ساختاری، و سرنوشت افرادی که در حاشیه جامعه زندگی می‌کنند. در «متری شیش و نیم»، او به دنیای مخوف اعتیاد و تجارت مواد مخدر پرداخت و در عین حال رابطه میان پلیس و مجرم را با نگاهی انسانی و پیچیده ترسیم کرد.
در «برادران لیلا»، نهاد خانواده را در بستر بحران اقتصادی و بی‌عدالتی اجتماعی به تصویر کشید؛ فیلمی که با وجود مشکلات در اکران داخلی، در جشنواره کن مورد توجه قرار گرفت. حالا در «زن و بچه» (۲۰۲۵)، او به زنانه‌ترین فیلم خود رسیده است؛ روایتی پرتنش از تنهایی، مادری، خشم و عدالت در جامعه‌ای مردسالار. شخصیت مهناز (با بازی پریناز ایزدیار) نه یک قربانی صرف است و نه یک زن اسطوره‌ای، بلکه انسانی خاکستری است که در بزنگاه‌های سخت زندگی، تصمیماتی دردناک می‌گیرد.
سبک فیلم‌سازی سعید روستایی
-
واقع‌گرایی تلخ و بی‌پیرایه
-
کار با بازیگران توانمند در نقش‌هایی غیرکلیشه‌ای
-
فیلمنامه‌نویسی دقیق و پرجزییات
-
تمرکز بر طبقه فرودست و اقشار حاشیه‌نشین
جوایز و افتخارات فیلم زن و بچه
-
برنده و نامزد ده‌ها جایزه در جشنواره‌های داخلی (فجر) و بین‌المللی (کن، ونیز)
-
«ابد و یک روز» و «متری شیش و نیم» جزو پرفروش‌ترین و تحسین‌شده‌ترین فیلم‌های اجتماعی دهه اخیر
-
«برادران لیلا» در بخش رقابتی جشنواره کن (۲۰۲۲)
سعید روستایی، بیش از آنکه صرفاً یک کارگردان باشد، صدای نسلی است که زیر بار تبعیض، بحران‌های اقتصادی و اجتماعی، و فروپاشی نهاد خانواده، به دنبال معنا می‌گردد. هر فیلمش یک زخم تازه را باز می‌کند و با جسارت، حقیقت را بر پرده می‌آورد. «زن و بچه» ادامه این مسیر است اما خیلی کم رنگ‌تر برای اینکه بتواند بعد از شکست برادران لیلا از مسئولین مجوز پخش بگیرد؛ مسیری که شاید تلخ باشد، اما ضروری‌ست.
واکنش منتقدان جهانی به فیلم «زن و بچه»: ستایش ایزدیار، انتقاد از روایت
فیلم «زن و بچه» جدیدترین اثر سعید روستایی، پس از نمایش در جشنواره فیلم کن، با استقبال گرم تماشاگران مواجه شد و بیش از ۱۰ دقیقه تشویق ایستاده دریافت کرد. اما برخلاف واکنش مخاطبان، نظرات منتقدان درباره این فیلم دو قطبی و متفاوت بود؛ ترکیبی از ستایش بازی بازیگران، به‌ویژه پریناز ایزدیار، و نقدهایی بر ساختار و روایت فیلم.
یکی از نقاط اشتراک در اکثر نقدها، تحسین بی‌چون‌وچرای بازی پریناز ایزدیار در نقش «مهناز» بود:
ایندی‌وایر: «ایزدیار یکی از شانس‌های اصلی کسب جایزه بهترین بازیگر زن است. او زنی را به تصویر می‌کشد که با گریه‌ها، فریادها و سکوت‌هایش، از هم نمی‌پاشد.»
ددلاین: «چشمان درشت ایزدیار، مرکز ثقل فیلم‌اند. او با نگاه‌هایش بی‌عدالتی را فریاد می‌زند.»
تایم‌اوت: امتیاز ۴ از ۵؛ فیلمی تکان‌دهنده و پرتنش که با اجرای ایزدیار، به سطحی فراتر از یک درام خانوادگی معمولی می‌رسد.
در سوی دیگر، برخی از رسانه‌های معتبر، ضعف‌هایی در فیلمنامه و روایت داستانی فیلم یافتند:
گاردین: امتیاز ۲ از ۵؛ «درامی آشفته با ریتم نامنظم که بیشتر به یک سریال تلویزیونی شباهت دارد.»
ورایتی: «شخصیت‌پردازی ناکارآمد و منطق روانی متزلزل؛ فیلم نمی‌تواند پیوند عاطفی لازم را با مخاطب برقرار کند.»
اسکرین دیلی: میانگین امتیاز منتقدان: ۱.۹ از ۴؛ روایت در برخی نقاط دچار افت و پراکندگی است.
The Wrap: «فیلمی افسرده‌کننده، بدون لحظه‌ای رهایی یا امید، اما با تأثیری عمیق. روایتی از فروپاشی، سکوت و انتخاب‌های دردناک.»
«زن و بچه» فیلمی است که مخاطب را از نظر احساسی درگیر می‌کند، اما از نگاه برخی منتقدان، در ساختار روایی و انسجام دراماتیک، چالش‌هایی جدی دارد. پریناز ایزدیار بدون تردید درخشان‌ترین عنصر فیلم است؛ بازیگری که توانسته در دل فیلمنامه‌ای تلخ، شخصیتی به‌یادماندنی خلق کند. حتی منتقدانی که از کلیت فیلم ناراضی بوده‌اند، به توانایی او در نمایش «زن بودن» در جامعه‌ای بی‌رحم، سر تعظیم فرود آورده‌اند.
تریلر فیلم زن و بچه
و در آخر
در مجموع، بررسی فیلم زن و بچه نشان می‌دهد که روستایی در این اثر، با زبانی تصویری و روایتی بی‌رحمانه، دوباره به سراغ واقعیت رفته است؛ همان واقعیتی که گاه ترجیح می‌دهیم نبینیم. «زن و بچه» نه فقط یک فیلم، بلکه یک آینه است؛ آینه‌ای از خانواده، مادرانگی، شکست و مقاومت.
امتیاز ایماژ به فیلم زن و بچه
سوالات متداول
فیلم «زن و بچه» درباره چیست؟
در مرکز داستان، با شخصیت «مهناز» روبه‌رو هستیم؛ پرستاری ۴۵ ساله و بیوه (با بازی درخشان پریناز ایزدیار) که سال‌هاست بار تربیت پسر نوجوانش را به‌تنهایی به دوش می‌کشد. پسرش، علیار، که درگیر رفتارهای ناهنجار و پرخاشگرانه است، از مدرسه اخراج می‌شود؛ رخدادی که نقطه آغاز سقوط آرام ولی مداوم مهناز است.
در حالی که مهناز در تلاش است زندگی‌اش را بازسازی کند و با مردی به نام حمید وارد رابطه‌ای تازه شود، یک اتفاق پیش‌بینی‌نشده در شب مراسم نامزدی، همه‌چیز را به هم می‌ریزد. از این نقطه به بعد، فیلم وارد فضایی ملتهب، پرتعلیق و عمیقاً انسانی می‌شود که اجازه نمی‌دهد مخاطب حتی لحظه‌ای از آن جدا شود.
چرا «زن و بچه» یکی از مهم‌ترین فیلم‌های سال است؟
سعید روستایی با این فیلم، بار دیگر ثابت می‌کند که دغدغه‌های اجتماعی‌اش نه تکراری‌اند، نه شعاری. «زن و بچه» تصویری خام، واقعی و بی‌پرده از زن ایرانی تنها در جامعه‌ای مردسالار ارائه می‌دهد؛ زنی که در برابر سیستم آموزشی، فشارهای اجتماعی، و نگاه‌های قضاوت‌گر، ایستادگی می‌کند.
اگر به سینمای اجتماعی ایران علاقه‌مند هستید، این فیلم یک تجربه ضروری‌ست؛ اثری که از شعار دوری می‌کند و در عوض، با جزئیاتی هوشمندانه، روایتی انسانی و ملموس ارائه می‌دهد. این دقیقاً همان چیزی‌ست که منتقدان جهانی هم در نقد فیلم زن و بچه تحسین کرده‌اند.
آیا فیلم زن و بچه تلخ است یا سرگرم‌کننده؟
باید صادق بود: این فیلم برای کسانی نیست که به‌دنبال سرگرمی‌های لحظه‌ای هستند. اما اگر می‌خواهید فیلمی ببینید که بعد از تماشایش تا مدت‌ها ذهنتان درگیر شود، «زن و بچه» یک انتخاب بی‌نقص است.
فیلم با ریتمی حساب‌شده، شخصیت‌پردازی‌های عمیق، و بازی‌هایی باورپذیر پیش می‌رود. از همان دقایق اول، شما درون جهان شخصیت‌ها قرار می‌گیرید؛ جهانی که هرچند تلخ و بی‌رحم است، اما غیرواقعی نیست.
دیدگاه
۲ دیدگاه
فیلم‌بدی بود واقعا
فیلم ضعیف و درب و داغونی بود واقعا از روستایی بعیده همچین فیلم بدرد نخوری بساز
نظر بدهید