بررسی و نقد فیلم لالا لند (La La Land) | عاشقانه‌ای موزیکال

دو رویای متضاد از لس آنجلس: مالهالند درایو و لالالند

در حالی که لس آنجلسِ مالهالند درایو تاریک، پر از نورهای قرمز، خواننده‌های مرموز و توطئه‌های مرگبار است و درختان نخل مانند غول‌هایی رهگذران را زیر نظر دارند، لس آنجلسِ لالالند بر محور نوستالژی و عشق‌های کهنه حرکت می‌کند. در لالالند شاهد عشق‌هایی هستیم که با یک جرقه شعله‌ور می‌شوند. این شهر، سرزمینی از هالیوود قدیم، جاز، کافه‌های دنج، مهمانی‌های مجلل، آتش‌بازی و اسطوره‌های سینماست. اگر مالهالند درایو کابوسی هولناک است که ناگهان خود را در آن می‌بینید، لالالند سرزمینی رویایی است که با اشتیاق به آن پا می‌گذارید.

اما دیمین شزل در اوج ادای دین به هالیوود قدیم، به نقد نوستالژی و قوانین و اصول قدیمی هم می‌پردازد. او ثابت می‌کند که برای نوآوری و تخریب قوانین جا افتاده، باید آنها را به طور کامل شناخت و سپس با ظرافت و خلاقیت، آنها را زیر پا گذاشت. شزل در نیمه اول فیلم، به طور ماهرانه‌ای این کار را انجام می‌دهد و همزمان به ما هشدار می‌دهد که فریب رویاهای نیمه اول فیلم را نخوریم و خودمان را برای ضربه‌ای افسرده‌کننده آماده کنیم.

فیلم با یکی از هیجان‌انگیزترین افتتاحیه‌هایی که در سال‌های اخیر دیده‌ایم آغاز می‌شود. صحنه‌ای رقص پلان-سکانس که شامل رقص تند و آتشین رقصنده‌ها در وسط بزرگراه است. آنها از ترافیک سنگین به عنوان بهانه و از سقف ماشین‌ها به عنوان استیج استفاده می‌کنند. این صحنه در تمام زمینه‌های فنی، از طراحی لباس و فیلمبرداری تا طراحی صحنه و موسیقی، یادآور موزیکال‌های دهه چهل و پنجاه کمپانی ام.جی.ام است.

شزل در ابتدای این سکانس، با حرکت آرام دوربین که رانندگان را در حال گوش دادن به رادیو و ضبط‌هایشان نشان می‌دهد، ما را وارد همان دنیای فراواقعی می‌کند. اما شش دقیقه بعد، در حالی که مدهوش اتفاقات این سکانس شده‌ایم، ناگهان بیدارمان می‌کند. رانندگان به ماشین‌هایشان برمی‌گردند و جای موسیقی و آسمان صاف و آفتابی لس آنجلس را سروصدای کرکننده‌ی شهر، دود و غبار ترافیک و اگزوز ماشین‌ها می‌گیرد.

دوربین بعد از جنب و جوش‌های دیوانه‌وارش، آرام می‌گیرد و به راننده‌ها سر می‌زند. این بار خبری از صدای موسیقی‌های مختلفی که در ابتدای سکانس از ماشین‌های مردم بیرون می‌آمد نیست. جایش را سروصدای بوق و موتور ماشین و خرخر رادیوهایی گرفته که کار نمی‌کنند. این تضاد آشکار بین دنیای رویایی و واقعی، نشان‌دهنده‌ی ماهیت دوگانه‌ی لس آنجلس در لالالند است.

شزل با به تصویر کشیدن این تضاد، به ما یادآوری می‌کند که رویاها همیشه زیبا و دل‌انگیز نیستند و گاه می‌توانند به کابوس تبدیل شوند.

نظر منتقدان راجع به فیلم لالالند

نظرات مثبت منتقدین:

متیو هریسون (اسکرین دیلی): “فیلمی مسحورکننده و پرشور که با قلبی بزرگ و روحی جسورانه ساخته شده است.”

پیتر رابنسون (ورایتی): “یک موزیکال عاشقانه کلاسیک مدرن که با ظرافت و شور و شوق ساخته شده است.”

آلیسون ویلمور (هالیوود ریپورتر): “فیلمی شگفت انگیز و تکان دهنده که شما را مجذوب خود خواهد کرد.”

استفانی برنتون (پیپل): “یک فیلم عاشقانه زیبا و دلچسب که شما را تا اعماق وجود تحت تاثیر قرار خواهد داد.”

اوون گلیبرمن (انترتینمنت ویکلی): “یک فیلم موزیکال خیره کننده و مسحور کننده که شما را مجذوب خود خواهد کرد.”

نظرات منفی منتقدین:

آنتونی کسلر (وال استریت ژورنال): “فیلمی بیش از حد سانتی مانتال و کلیشه ای که فاقد اصالت است.”

لئونارد مارتین (نیویورک تایمز): “فیلمی جذاب اما توخالی که فاقد عمق و معنا است.”

مایک لاساله (شیکاگو سان تایمز): “فیلمی طولانی و خسته کننده که فاقد شور و شوق است.”

دیوید ادلمن (ورایتی): “فیلمی با بازی های خوب و موسیقی های دلنشین، اما فاقد داستان جذاب.”

ریچارد کورلیس (تایم): “فیلمی زیبا و خوش ساخت، اما فاقد احساسات واقعی.”

هنرپیشه‌ها و بازیگران فیلم لالالند

• اما استون (Emma Stone)
• رایان گاسلینگ (Ryan Thomas Gosling)
• جان لجند (John Legend)
• جی.کی.سیمونز (Jonathan Kimble Simmons)
• سونویا میزونو (Sonoya Mizuno)
• فین ویتراک (Finn Wittrock)
• جسیکا راث (Jessica Rothe)
• رزمری دویت (Rosemarie DeWitt)
• تام اورت اسکات (Tom Everett Scott)
• میگن فی (Meagen Fay)
• دیمون گوپتون (Damon Gupton)

جمع بندی 

فیلم لالالند در مجموع نقدهای مثبتی را از سوی منتقدان دریافت کرد. بسیاری از منتقدان بازی های رایان گاسلینگ و اما استون، کارگردانی دیمین شزل و موسیقی جاستین هورویتز را ستودند. این فیلم به عنوان یک موزیکال عاشقانه کلاسیک مدرن با ظرافت و شور و شوق توصیف شده است که شما را مجذوب خود خواهد کرد. با این حال، برخی از منتقدان فیلم را بیش از حد سانتی مانتال و کلیشه ای دانستند.

آنها معتقد بودند که فیلم فاقد اصالت و عمق و معنا است. در نهایت، فیلم لالالند یک فیلم زیبا و خوش ساخت است که بازی های خوب، موسیقی های دلنشین و کارگردانی قوی دارد. با این حال، ممکن است برای برخی از مخاطبان بیش از حد سانتی مانتال و کلیشه ای باشد. نشریه ایماژ انواع نقد فیلم و سریال‌های روز دنیا را به شما ارائه می‌دهد.