نقد فیلم پسران نیکل (Nickel Boys)؛ امتیاز IMDb و تریلر

در نقد فیلم پسران نیکل می‌توان گفت که، یک درام تاریخی آمریکایی به کارگردانی رامل راس، اقتباسی از رمان پرفروش کولسن وایتهد با همین نام است. راس که علاوه بر کارگردانی، در نگارش فیلمنامه نیز مشارکت داشته، پیش از این با مستند تحسین‌شده هِیل کانتی، صبح امروز، عصر امروز (۲۰۱۸) شناخته می‌شد که جایزه ویژه هیات داوران جشنواره ساندنس را کسب کرد و جزو نامزدهای اسکار ۲۰۲۵ شد. این فیلم برای اولین بار در جشنواره تلیوراید ۲۰۲۴ به نمایش درآمد و با استقبال گسترده منتقدان روبرو شد. همچنین، انستیتو فیلم آمریکا آن را به عنوان یکی از ده فیلم برتر سال ۲۰۲۴ انتخاب کرد و در بخش بهترین فیلم درام جوایز گلدن گلوب نیز نامزد شد.

جالب است بدانید که فیلمبرداری این اثر در مدت ۳۴ روز و در شهرهای بوداپست (مجارستان) و کارارا (ایتالیا) انجام شد. این فیلم به‌طور کامل با قالب پرده عریض ویستاویژن فیلمبرداری شده است، تکنیکی که آخرین بار در فیلم سربازان یک‌چشم (۱۹۶۱) استفاده شد. بردی کوربت، کارگردان فیلم، درباره این انتخاب گفته است: «این روش بهترین راه برای بازسازی فضای دهه ۱۹۵۰ بود؛ استفاده از فیلم خامی که از نظر مهندسی به آن دوره تاریخی تعلق دارد.»

جدول مشخصات فیلم پسران نیکل

نقد فیلم پسران نیکل (Nickel Boys)؛ فرم در خدمت ریسیزم

در اکتبر ۲۰۲۲، اعلام شد که رمانی برنده جایزه پولیتزر نوشته کولسن وایت‌هد، قرار است به یک فیلم سینمایی تبدیل شود. بلافاصله پس از اعلام این خبر، فیلم‌برداری با بودجه‌ای حدود ۲۳ میلیون دلار در مناطق مختلف ایالت لوئیزیانا آغاز شد و تا دسامبر همان سال ادامه یافت. این فیلم با رویکردی نوآورانه ساخته شده است و داستان آن از طریق دیدگاه دو شخصیت اصلی فیلم، به طور مستقیم به مخاطب ارائه می‌شود. برای ایجاد حس درونی و ارگانیک در فیلم «پسران نیکل»، فیلمبرداری به صورت زاویه دید اول شخص و با نسبت تصویر ۱.۳۳ به ۱ انجام شد.

رامل راس، کارگردان فیلم، توضیح می‌دهد که فیلم را به صورت تصاویری یک نفره در ذهنش تصور کرده بود؛ به طوری که در هر بخش، داستان از دیدگاه یکی از دو شخصیت اصلی، الوود و ترنر، روایت می‌شود. به این ترتیب، تماشاگر در یک ساعت اول فیلم، وقایع را از زاویه دید الوود و در ساعت دوم از دیدگاه ترنر دنبال می‌کند. برای حفظ این انسجام، صحنه‌ها به ندرت از هر دو زاویه دید فیلمبرداری شدند و فیلمنامه نیز بر همین اساس نوشته شده بود. بازیگران در هنگام فیلمبرداری به نقطه خاصی از دوربین نگاه می‌کردند و بازیگر دیگر (یکی از دو شخصیت اصلی) در پشت دوربین قرار می‌گرفت و دیالوگ‌هایش را می‌گفت تا حس تعامل واقعی ایجاد شود. این روش فیلمبرداری، طراحی حرکت بازیگران در محیط را بسیار دشوار می‌کرد. جومو فری، مدیر فیلمبرداری فیلم، نیز در این باره می‌گوید که برای رسیدن به حس و حال مورد نظر، لازم بود که تمام قواعد سینمای متعارف را فراموش کرده و از ابزارهای قدیمی‌تر استفاده کنند. این رویکرد، به ایجاد فضایی درونی و صمیمی در فیلم کمک کرد و تماشاگر را به طور کامل در دنیای شخصیت‌ها غرق نمود.

ممکن است این فیلم را با آثار اول‌شخصی مانند فیلم نوآر «بانوی دریاچه» ساخته رابرت مونتگومری در سال ۱۹۴۷ یا سکانس آغازین فیلم «دکتر جکیل و آقای هاید» ساخته روبن مامولیان در سال ۱۹۳۱ مقایسه کنید. اما پس از مدتی، پارادوکس همذات‌پنداری با آنچه الوود می‌بیند و تجربه می‌کند این است که محروم بودن از دیدن چهره‌اش باعث می‌شود در واقع اطلاعات کمتری نسبت به معمول درباره او داشته باشیم (مشکلی سینمایی، نه ادبی) و به یک دیدگاه سوم‌شخص نیاز داریم. این مشکل با تغییر دوربین به نقطه‌نظر ترنر حل می‌شود، گاهی با تکرار همان صحنه با همپوشانی‌هایی و گاهی با صحنه‌های دیالوگ شات-ریورس-شات با الوود، تکنیکی که در کمدی تلویزیونی «پپ شو» شبکه ۴ محبوب شد.

این رویکرد ساختاری، دو شخصیت را به‌گونه‌ای به هم نزدیک می‌کند که هیچ روش دیگری نمی‌توانست: اولین باری که این اتفاق می‌افتد، تقریباً به نظر می‌رسد الوود و ترنر در جهان‌های موازی همان کارها را انجام می‌دهند و همان حرف‌ها را می‌زنند؛ این باعث می‌شود تقریباً قابل تعویض به نظر برسند و این موضوع به سرنوشت نهایی مشترک آن‌ها معنا و عمق بیشتری می‌بخشد، سرنوشتی که تا آخرین لحظات فیلم از ما پنهان می‌ماند. صحنه‌های نیکل چنان غوطه‌ورکننده و زنده هستند که لحظات بعدی زندگی بزرگسالی قهرمان، غیرواقعی‌تر به نظر می‌رسند: او در نیویورک یک شرکت حمل‌ونقل را اداره می‌کند و درگیر گزارش‌های آنلاین درباره گورهای بی‌نام و نشانی است که در نیکل پیدا شده‌اند. و طنز تلخ این است که الوود می‌بیند که در بیرحمی، تعصب و بی‌عدالتی نیکل، واقعیت سیاسی به‌طور صریح بیان می‌شود، چیزی که دنیای خارج از آن پنهان می‌کند: «اینجا، دیگر کسی مجبور نیست تظاهر کند.» در این فیلم، بازی‌های درخشان الیس-تیلور، هریس و ویلسون به چشم می‌خورد و فیلمبرداری جومو فری و طراحی تولید نورا مندیس نیز استثنایی هستند. این فیلم، بلوغ یک بازمانده است: سخت، سرخورده و درخشان.

مطالعه بیشتر: لیست بهترین مینی سریال های عاشقانه

بررسی فیلم پسران نیکل؛ شانس اسکار زیاد

هالیوود ریپورتر با امتیاز ۱۰۰ از ۱۰۰، فیلم پسران نیکل را اثری تحسین‌برانگیز دانسته که رامل راس با احترام به رمان وایت‌هد، بین زوایای دید شخصیت‌های اصلی در رفت‌وآمد می‌کند و فضایی صمیمی و گرم خلق کرده است. گاردین نیز با امتیاز کامل، این فیلم را داستانی بلوغ‌محور توصیف کرده که هم طاقت‌فرساست و هم درخشان. نیویورک تایمز با اشاره به وفاداری راس به رمان و سبک بصری منحصربه‌فردش، دلیل درخشش فیلم را استفاده هوشمندانه از تصاویر نمادین و لحظات معنادار دانسته است. از سوی دیگر، نیویورکر با امتیاز ۹۰، این فیلم را در سالی پر از آثار جسورانه، اثری متفاوت و پیشرفتی قابل توجه در روایت سینمایی معرفی کرده است. تلگراف با امتیاز ۸۰، فیلم را پیروزی فروتنانه‌ای دانسته که به خوبی از کتاب اقتباس شده است. اما ریل ویوز با امتیاز ۷۵ معتقد است فیلم می‌توانست ویرانگرتر باشد اگر تجربه‌گری کارگردانی کمتر در آن دخیل بود. ورایتی نیز با امتیاز ۶۰، نیمه اول فیلم را هیجان‌انگیز توصیف کرده، اما معتقد است جسارت راس در نیمه دوم کاملاً جواب نمی‌دهد.

کار نویسندگی راس و فیلمنامه‌نویس جاسلین بارنز، همراه با فری، واقعاً شگفت‌انگیز است. آن‌ها کتابی را که به نظر غیرقابل فیلم‌سازی می‌رسد، گرفته و نثر شاعرانه و آرام وایتهد را به فیلمی تبدیل کرده‌اند که قدرت سینمایی آن بیننده را با تصاویری خیره‌کننده و به یاد ماندنی تحت تأثیر قرار می‌دهد؛ تصاویری که اگر این‌قدر عمیق و تکان‌دهنده نبودند، تنها زیبا به نظر می‌رسیدند. صحنه‌های بسیاری وجود دارند که زیبایی را با اندوه در هم می‌آمیزند: ملاقات الوود، حالا بزرگ‌سال، با یک زندانی سابق نیکل در یک بار؛ آغوش‌های آرام‌بخش هتی؛ یا ردیف‌های سرسبز باغ‌های پرتقال که حتی کودکان سیاه‌پوست نیز در آن‌ها مجبور به کار می‌شوند. در هر فریم از «پسران نیکل»، نه تنها بازسازی دقیق یک لحظه — با هوای سنگین، رایحه خفقان‌آور و لمس سخت‌اش — بلکه بافت زندگی فراموش‌شدگان نیز به تصویر کشیده شده است. این ادغام جهان بیرونی ستم‌گر در دیدگاه درونی است که به استفاده از زاویه دید در این فیلم جان می‌بخشد؛ نه به عنوان یک ترفند سینمایی، بلکه به عنوان تجربه‌ای کامل که بر پایه‌های دستور زبان سینمایی دهه‌ها بنا شده و آن را از هم می‌گسلد.

سیاست‌های فیلم نیز دستخوش تحولاتی مشابه می‌شوند. الوود باور دارد که هر مانعی را می‌توان با پایداری و از طریق اعتراضات بدون خشونت پشت سر گذاشت. اما ترنر، در مقابل، واقع‌بین است و معتقد است که بقای ساده و معمولی کلید موفقیت است. رابطه این دو شخصیت، یادآور رابطه تونی کرتیس و سیدنی پوآتیه در فیلم «سرکشان» است، فیلمی که «پسران نیکل» چندین بار به آن ارجاع می‌دهد. البته «سرکشان» ساخته تخیل هالیوود سفیدپوست‌هاست و این ایده را تبلیغ می‌کند که نژادپرستی ممکن است از طریق احترام متقابل و مقداری از خودگذشتگی از سوی مرد سیاه‌پوست حل شود. اما «پسران نیکل» در دام چنین توهماتی نمی‌افتد. این فیلم به خوبی می‌داند که آزادی راه دشواری است و هر تصوری از آزادی، بهایی سنگین دارد که باید پرداخت شود.

تحلیل فیلم پسران نیکل؛ اقتباسی با بوی اسکار

فیلم عمیقاً تأثیرگذار و ترسناک رامل راس، که از رمان سال ۲۰۱۹ نوشته کولسون وایتهد اقتباس شده، حداقل در ابتدا بر نوعی ناهماهنگی شناختی استوار است. تصاویر شورانگیز و اول‌شخص آن از تجربیات دوران کودکی، ممکن است به خاطرات خوش یا حتی اشراق‌های حسی شناور آزادی اشاره کنند که فراتر از شادی یا ناراحتی هستند – و نماهای تایم‌لپس آسمان شب در اینجا به‌طور تصادفی، مرا به یاد مستند دوست‌داشتنی راس در سال ۲۰۱۸ با عنوان «هیل کانتی این صبح، آن عصر» انداخت. اما این خاطرات، که با صحنه‌های مرموز فلش‌فوروارد ارائه می‌شوند، تراژدی‌هایی را در خود پنهان کرده‌اند. با این حال، لحظات شگفت‌انگیزی از انسانیت و امید نیز در آن وجود دارد. من معمولاً به صحنه‌های احساساتی مانند «آغوش گرفتن» در درام‌ها واکنش نشان نمی‌دهم، اما صحنه‌ای که در آن یک زن مجبور است دوست نوه‌اش را در غیاب خود او در آغوش بگیرد، به‌طرز تأثیرگذاری قدرتمند و به یاد ماندنی است.

الوود، که توسط ایتن هریس نقش‌آفرینی می‌شود، یک نوجوان آفریقایی-آمریکایی در تالاهاسی، فلوریدا، در دوران تبعیض نژادی دهه ۶۰ میلادی است. او توسط مادربزرگش (با بازی درخشان آنجانیو الیس-تیلور) بزرگ می‌شود و اخبار مربوط به مارتین لوتر کینگ و مأموریت‌های فضایی آپولو را از تلویزیون دنبال می‌کند. الوود که در کلاس دانش‌آموزیش بسیار باهوش است، توسط معلم الهام‌بخش انگلیسی‌اش تشویق می‌شود تا به کالج محلی برود و در فعالیت‌های ضد نژادپرستی مشارکت کند. اما سوار شدن بی‌گناهانه به یک ماشین دزدیده‌شده برای رفتن به آن مدرسه، باعث می‌شود الوود به یک مدرسه اصلاح و تربیت به نام آکادمی نیکل (بر اساس یک مؤسسه واقعی بدنام) فرستاده شود. این بی‌عدالتی با نوعی منطق رویایی و غیرمستقیم در فیلم به تصویر کشیده می‌شود.

امپالای درخشانِ زمردی-فیروزه‌ای که الوود در صندلی جلو آن نشسته است، توسط پلیس متوقف می‌شود. سپس، نه از طریق صحنه‌های دستگیری یا دادگاه، بلکه با نقل‌قولی از فیلم «شورشیان» اثر استنلی کرامر که در آن سیدنی پوآتیه و تونی کرتیس در پشت وانت پلیس زنجیر شده‌اند، الوود به مدرسه نیکل می‌رسد، جایی که همراه با چند کودک سفیدپوست است. این مدرسه مکانی است پر از نژادپرستی، سوءاستفاده، خشونت و قتل، جایی که پسران سفیدپوست اجازه دارند فوتبال بازی کنند، اما پسران سیاه‌پوست مجبور به شرکت در مسابقات بوکس دست‌کاری‌شده هستند و زندانیان یاغی تا سر حد مرگ کتک می‌خورند، سپس دفن شده و به‌طور رسمی به عنوان فراری ثبت می‌شوند. در اینجا است که الوود با ترنر، بازی‌گر براندون ویلسون، آشنا می‌شود، کسی که بهترین دوست و محرم اسرار او خواهد شد.

فیلم «پسران نیکل» کاملاً از دیدگاه یک شخص روایت می‌شود — در ابتدا دیدگاه الوود، رویکردی که به‌طور طبیعی حس رویایی یا اضطراب‌آمیز ذهنی را ایجاد می‌کند. در ابتدا صورت الوود را تنها به‌طور مبهم در اتوی بخار مادربزرگش، سپس در ویترین مغازه تلویزیون‌فروشی و بعد در عکس‌های اتاقک عکاسی با دوست‌دخترش می‌بینیم، که می‌توان آن را نوعی فریب یا مرحله آینه‌ای لاکانی فیلم دانست.

تریلر فیلم نیکل بویز

نظر منتقدان درباره فیلم پسران نیکل 

هالیوود ریپورتر | امتیاز ۱۰۰ | گیارکی:رامل راس به تغییر دیدگاه در رمان تحسین‌شده وایت‌هد احترام گذاشته است و در فیلمش بین زاویه دید شخصیت‌های الوود و ترنر رفت‌وآمد می‌کند و هرگز از حالت ذهنی (سوبژکتیو) خارج نمی‌شود. تعهد به این شیوه داستان‌گویی، صمیمیت و گرمای ویژه‌ای را به فیلم پسران نیکل بخشیده است. 

گاردین | امتیاز ۱۰۰ از ۱۰۰ | پیتر بردشاو: این فیلم داستان بلوغ یک بازمانده را روایت می‌کند؛ و برای همین طاقت‌فرسا، یأس‌آور و البته درخشان است.

نیویورک تایمز | امتیاز ۱۰۰ از ۱۰۰ |مانولا دارگیس: بخشی از دلیل درخشان بودن فیلم پسران نیکل در این است که راس، به رمان وفادار مانده است اما با حفظ بیان سینمایی، روایت و سبک بصری متعلق به خودش؛ و این‌که او چطور از لحظه‌هایی در زمان و تصاویری معنادار – چهره‌ها، دست‌ها، چراغ چشمک‌زن خودروی پلیس، تمساحی در کلاس، الاغی در سرسرا – بهره می‌برد تا داستان را بسازد.

نیویورکر | امتیاز ۹۰ از ۱۰۰ |ریچارد برودی: فیلم پسران نیکل در سالی مملو از فیلم‌های استادانه و جسورانه یکی از آثار سینمایی متفاوت به شمار می‌رود. راس که فیلمنامه را با مشارکت جاسلین بارنز نوشته است می‌توان گفت که در قالب روایی یک پیشرفت جالب توجه را رقم زده است؛ پیشرفتی که به شکلی استثنایی برازنده سوژه فیلم است؛ و نه‌فقط از نظر دراماتیک بلکه به لحاظ تاریخی و اخلاقی هم درخور فیلم است.

تلگراف | امتیاز ۸۰ از ۱۰۰ |تیم روبی: راس که به‌درستی با کتاب منبع اقتباسش به عنوان یک اثر کلاسیک آمریکایی جدید مواجه شده بهترین کار را در تصویر کردن آن کرده است: تمکین از کتاب که باعث شده فیلمش یک پیروزی فروتنانه شود.

ریل ویوز | امتیاز ۷۵ از ۱۰۰ |جیمز براردینلی: فیلم پسران نیکل را به دلایل متعددی می‌توان توصیه کرد اما این احساس درباره‌اش وجود دارد که می‌توانست به‌مراتب ویرانگرتر باشد اگر سازندگانش به‌سادگی اجازه می‌دادند فیلم مسیر خودش را برود و از آن به عنوان فرصتی برای جلوه‌های کارگردانی و تجربه‌گری استفاده نمی‌کردند.

ورایتی | امتیاز ۶۰ از ۱۰۰ |پیتر دبروژ: فیلم پسران نیکل در یک ساعت اولش هیجان‌انگیزترین فیلم‌اول داستانی یک کارگردان جوان، از زمان ساخت فیلم جانوران حیات وحش جنوب (بن زایتلین، ۲۰۱۲) به شمار می‌رود؛ اما پس از آن، رامل راس دست به کاری جسورانه می‌زند که کاملا جواب نمی‌دهد و تجربه‌اش روی سر فیلم هوار می‌شود.

امتیازهای تماشاگران و منتقدان به فیلم Nickel Boys

عوامل و بازیگران پسران نیکل

کارگردانی این اثر بر عهده‌ی رامل راس بوده و فیلمنامه‌ی آن توسط رامل راس و جاسلین بارنز، بر اساس رمانی به همین نام از کولسن وایت‌هد نوشته شده است. جومو فرِی به عنوان مدیر فیلمبرداری، نیکلاس مانسور در جایگاه تدوینگر، و الکس سامرز و اسکات آلاریو به عنوان آهنگسازان با این پروژه همکاری کرده‌اند. در میان بازیگران فیلم نیز می‌توان به ایتن هریس در نقش اِلوود، برندن ویلسون در نقش ترنر، آنجانو الیس-تیلر در نقش هتی، همیش لینکلیتر در نقش اسپنسر، فرد هکینگر در نقش هارپر، و جیمی فیلز در نقش آقای هیل اشاره کرد.

مطالعه بیشتر: بررسی و نقد فیلم بروتالیست

نمره نشریه ایماژ به فیلم پسران نیکل

منبع: rogerebert.com & theguardian.com