نقد فیلم روانی آمریکایی (American psycho)؛ ولگردِ ولگرد کُش

در فیلم نقد فیلم روانی آمریکایی باید بگوییم که شاهد زندگی دوگانه‌ی پاتریک بیتمن، یک جنتلمنِ ثروتمند و موفق در نیویورک هستیم. کریستین بیل با بازی درخشان خود، تصویری بی‌نقص از این شخصیت ارائه می‌دهد که در روز یک سرمایه‌گذار موفق و خوش‌پوش است و در شب به یک قاتل بی‌رحم تبدیل می‌شود. بیتمن در ظاهر انسانی معقول، زیبا و خوش‌تیپ است که زندگی مرفه و بی‌دغدغه‌ای دارد. اما در اعماق وجودش هیولایی پنهان شده که از حسادت، حرص و طمع سیری‌ناپذیری رنج می‌برد. او در تاریکی شب، نقاب خود را از چهره برمی‌دارد و به شکار افراد بی‌گناه، از ولگردها گرفته تا زنان خیابانی و حتی دوستان و نزدیکانش، می‌رود.

علاوه بر فیلم روانی آمریکایی، شما می‌توانید نقد فیلم جیغ (Scream) را نیز در نشریه ایماژ مطالعه کنید.

هیچ چیز برای ارضای خون‌خواری و خشونت بی‌حد و حصر او کافی نیست و کوچکترین برتری دیگران، انگیزه‌ای برای جنایت هولناک او می‌شود. حتی یک کارت ویزیت جذاب‌تر از رقیب کاری‌اش، او را به جنون می‌کشاند. در اوج جنایت، بیتمن در تناقضی عجیب، به دنبال اعتراف و رهایی از عذاب وجدان است. اما وکیل او، به مثابه نمادی از جامعه، حرف‌های او را باور نمی‌کند و او را در میان انکار و نیاز به مجازات، معلق نگه می‌دارد. این پایان مبهم، نمادی از بی‌عدالتی و فساد سیستم سرمایه‌داری است. جامعه‌ای که در آن ثروت و قدرت، مجوز جنایت و بی‌مکافاتی می‌شوند، حتی اگر مجرم خود خواهان مجازات باشد.

همچنین اگر به ژانر درام نیز علاقه‌مند هستید، توصیه می‌شود تا نقد فیلم پرواز بر فراز آشیانه فاخته را مطالعه کنید.

در نگاهی عمیق‌تر به فیلم روانی آمریکایی و عبور از ظاهربینی هالیوودی آن، متوجه عمق و پیامی فراتر از یک داستان معمولی می‌شویم. تمرکز بر روی اسامی و ارجاعات فیلم به مثابه نمادها و مفاهیم، گره‌گشای این رمز است. هدف اصلی برت ایستون الیس از خلق این داستان، ریشه‌یابی فروپاشی درونی اقتصاد آمریکا در قالب یک روایت داستانی است. او به عنوان راوی این فروپاشی، به جای تمرکز صرف بر رویدادها، به واکاوی اخلاقی این بحران می‌پردازد. نکته قابل توجه، پیش‌گویی الیس به عنوان یک نویسنده طنز از سقوط اقتصادی آمریکا در سال ۲۰۰۸، دو دهه قبل از وقوع آن است. شاید در نگاه اول، این اتفاق را تصادفی بدانیم، اما تمرکز الیس بر ذات نظام سرمایه‌داری و نه صرفاً آمریکا، عمق دید او را آشکار می‌کند. بنابراین، آمریکایی بودن در عنوان فیلم، صرفاً اشاره به یک ملیت خاص نیست، بلکه نمادی از یک طبقه و ایدئولوژی خاص است که در آستانه فروپاشی قرار دارد. در واقع، روانی آمریکایی فراتر از یک فیلم هالیوودی، نقدی تند و گزنده بر سیستم سرمایه‌داری و پیامدهای مخرب آن است.

همچنین یکی دیگر از بهترین فیلم های جنایی قرن ۲۱، فیلم هیولا است. شما می‌توانید نقد فیلم monster 2003 را در نشریه ایماژ مطالعه کنید.

در ارتباط با نقد فیلم روانی آمریکایی در نظر داشته باشید که علیرغم تغییراتی جزئی، فیلم تا حد زیادی به رمان روانی آمریکایی اثر برت ایستون الیس وفادار مانده است. با این حال، الیس از این اقتباس راضی نیست، چرا که معتقد است ظرافت‌های روانشناختی داستان در فیلم به درستی منتقل نشده‌اند. در یکی از ملاقات‌های الیس با کریستین بیل، بازیگر نقش پاتریک بیتمن، بیل چنان در شخصیت غرق شده بود که الیس را به وحشت انداخت و از او خواست تا از این کار دست بردارد. الیس این تجربه را عجیب و ترسناک توصیف می‌کند و اذعان می‌دارد که دیدن تجسم شخصیت شرور داستانش در دنیای واقعی، حس غریبی برای او به همراه داشته است.

ماری هرون، کارگردان فیلم، از ویلم دفو، بازیگر نقش کارآگاه، خواست تا هر صحنه را به سه شکل مختلف بازی کند: یک بار به عنوان کارآگاهی که می‌داند بیتمن قاتل است، یک بار به عنوان کارآگاهی که از این موضوع بی‌خبر است و بار دیگر به عنوان کارآگاهی که در مورد گناهکار بودن بیتمن تردید دارد. با ترکیب این اجراها، هرون ابهام و تردید را در شخصیت کارآگاه و ذهن مخاطب ایجاد می‌کند و به تعلیق داستان می‌افزاید. 

آیا دوست دارید اطلاعات بیشتری در مورد فیلم، مانند جزئیات داستان، شخصیت‌ها یا صحنه‌های پس از تیتراژ، به دست آورید؟ پس نشریه ایماژ را دنبال کنید. علاوه بر این، شما می‌توانید بهترین فیلم های جنایی قرن ۲۱ را هم ببینید.

سوالات متداول